DESNUDA EL ALMA

DESNUDA EL ALMA

Desnuda el alma incolora

que no siente la piel

del hermano que sufre.

Desnudo el que se dice humano

y no siente la voz aguda del desamparado.

Desnuda la silueta que baila y goza sola

en el tapete de la vida.

Desnudo ese corazón

que es insensible a los zumbidos

del lamento del prójimo.

Desnudo el torso que llora

su callada miseria;

sin ropa, muda,

pobre y sedienta.

Desnudo el corazón  que camina

indolente,

en este mundo sin sal,

en este mundo que perdió el anillo de la cordura

y se embarró en el charco de la codicia.

¿Es más hombre

el que mueve la polea del dinero?

Y si es más hombre,

¿Por qué no comparte?

Mi corazón gorrión

canta solitario en el árbol de la reflexión,

no le protege del dolor

ni los muros de titanio del bien personal.

Llora, 

a una humanidad perdida en la ambición ciega;

se desangra, por el ecosistema dañado y que nadie arregla.

Desnudo el que no cubre

al que está desnudo;

sin ropa, sin calor de amistad y consuelo.

Desnudo el que no siente 

las lágrimas necesitadas que lloran en su banco solitario desierto.

Desnudo los que no comparten

esa tonta riqueza efímera, sin alma y sin piel.

Dios lo ve todo,

arropa a los desnudos,

les provee algún pan.

Y el hombre

¿Cuando cubrirá alguna piel que vaga desnuda

por las calles?

O compartirá los bienes que compra, sin ton ni son,

¡Malos, malos, somos,

malos sin corazón!

Cuando el corazón de piedra del hombre

se haga carne,

cuando no se justifique

desde su hogar abastecido,

cuando no espere que el pan lo reparta el vecino,

o el estado vago.

Cuando comparta con el enfermo o mendigo,

se habrá hecho humano

del lino más fino y delicado.

Autora: Edith Elvira Colqui Rojas-Perú-Derechos reservados

NUDE THE SOUL

Naked the colorless soul

that does not feel the skin

of the suffering brother.

Naked the one who calls himself human

and don't feel the high pitched voice of homeless people.

Naked silhouette who dances and enjoys alone

on the mat of life.

Naked that heart

which is insensitive to buzz

from the neighbor's lament.

The naked torso cries

his silent misery;

unclothed,

poor and thirsty.

Naked the walking heart

indolent

in this world without salt

In this world that lost the ring of sanity.

and nothing muddy in the pool of greed.

He's more man

the one who moves the money pulley?

And if he's more of a man,

Why don't you share?

My sparrow heart

sing alone in the tree of reflection,

does not protect you from pain

nor the titanium walls of personal good.

Cry

to a humanity lost in blind ambition;

it bleeds to death, due to the damaged ecosystem that no one repairs.

You have to be compassionate

with the one who is naked;

without clothes, without the warmth of friendship and comfort.

Naked is

He who does not feel the pain of the nude.

the tears that cry on your lonely and deserted bench.

Naked those who do not share

that silly ephemeral wealth, soulless and skinless.

God sees everything

you saw the nudes,

provides them with some bread.

And the man

When will it cover any skin that wanders naked?

on the streets?

Or you will share the goods it buys, without rhyme or reason,

Wrong, wrong, we are

evil heartless!

When the stone heart of man

become real meat,

when you're not justifying yourself

to avoid helping

when you don't expect the neighbor to deliver the bread,

or the lazy state do it

When you can share with the sick or the beggar,

you will have become human

of the finest and most delicate linen.

Author: Edith Elvira Colqui Rojas-Perú-Rights reserved

Shpirte I cveshur

@@@@@@@@@

 Lakuriq shpirti pa ngjyr

 që nuk e ndjen lëkurën

 të vëllait të vuajtur.

 Lakuriq ai që e bekuan veten njerëzor

 dhe nuk e ndjen zërin e mprehtë të të pafuqishmit.

 Lakuriqeni siluetin që vallëzon dhe shijon vetëm

 në pjekjen e jetës.

 E zhveshur ajo zemër

 e cila është e pandjeshme ndaj përgjumjes

 e vajtimit të fqinjit.

 Turshi i zhveshur që qan

 mjerimi i tij i qete;

 pa rroba, memec,

 i varfër dhe i etur.

 E zhveshur zemra në këmbë

 i dobët,

 në këtë botë pa kripë,

 Në këtë botë që humbi unazën e sanitetit

 dhe u përplas në pellgun e lakmisë.

 Moreshe një burrë

 ai që lëviz rrotën e parave?

 Dhe nëse ai është më shumë nga një burrë,

 Pse nuk ndani?

 Zemra ime harabel

 këndoni i vetmuar në pemën e reflektimit,

 nuk ju mbron nga dhimbja

 as muret e titanit të së mirës personale.

 Qaj

 ndaj një njerëzimi të humbur në ambicie të verbër;

 rrjedh gjak, për shkak të ekosistemit të dëmtuar që askush nuk e rregullon.

 Ai që nuk mbulon

 ai që është lakuriq;

 pa rroba, pa ngrohtësinë e miqësisë dhe rehati.

 Ai që nuk ndihet lakuriq

 lotët e nevojtarëve që qajnë në stolin e tyre të vetmuar të shkretë.

 Lakuriq ata që nuk ndajnë

 ajo pasuri pa mend, pa shpirt dhe pa lëkurë.

 Zoti sheh gjithçka,

 rrobat e nudeve,

 u siguron atyre pak bukë.

 Dhe burri

 Kur do të mbulohet çdo lëkurë që endet e zhveshur

 Në rrugë?

 Ose do të ndani mallrat që blini, pa rimë apo arsye,

 E keqe, e keqja, ne jemi,

 keq pa zemer!

 Kur zemra e gurtë e njeriut

 behet mish,

 kur nuk justifikohet

 nga shtëpia juaj e furnizuar,

 kur nuk pret që buka të dorëzohet nga fqinji,

 ose shteti dembel.

 Kur ndani me të sëmurët ose lypësin,

 do të jetë bërë njerëzor

 prej liri më të mirë dhe më delikate.