DESNUDA EL ALMA
Desnuda el alma incolora
que no siente la piel
del hermano que sufre.
Desnudo el que se dice humano
y no siente la voz aguda del desamparado.
Desnuda la silueta que baila y goza sola
en el tapete de la vida.
Desnudo ese corazón
que es insensible a los zumbidos
del lamento del prójimo.
Desnudo el torso que llora
su callada miseria;
sin ropa, muda,
pobre y sedienta.
Desnudo el corazón que camina
indolente,
en este mundo sin sal,
en este mundo que perdió el anillo de la cordura
y se embarró en el charco de la codicia.
¿Es más hombre
el que mueve la polea del dinero?
Y si es más hombre,
¿Por qué no comparte?
Mi corazón gorrión
canta solitario en el árbol de la reflexión,
no le protege del dolor
ni los muros de titanio del bien personal.
Llora,
a una humanidad perdida en la ambición ciega;
se desangra, por el ecosistema dañado y que nadie arregla.
Desnudo el que no cubre
al que está desnudo;
sin ropa, sin calor de amistad y consuelo.
Desnudo el que no siente
las lágrimas necesitadas que lloran en su banco solitario desierto.
Desnudo los que no comparten
esa tonta riqueza efímera, sin alma y sin piel.
Dios lo ve todo,
arropa a los desnudos,
les provee algún pan.
Y el hombre
¿Cuando cubrirá alguna piel que vaga desnuda
por las calles?
O compartirá los bienes que compra, sin ton ni son,
¡Malos, malos, somos,
malos sin corazón!
Cuando el corazón de piedra del hombre
se haga carne,
cuando no se justifique
desde su hogar abastecido,
cuando no espere que el pan lo reparta el vecino,
o el estado vago.
Cuando comparta con el enfermo o mendigo,
se habrá hecho humano
del lino más fino y delicado.
Autora: Edith Elvira Colqui Rojas-Perú-Derechos reservados
NUDE THE SOUL
Naked the colorless soul
that does not feel the skin
of the suffering brother.
Naked the one who calls himself human
and don't feel the high pitched voice of homeless people.
Naked silhouette who dances and enjoys alone
on the mat of life.
Naked that heart
which is insensitive to buzz
from the neighbor's lament.
The naked torso cries
his silent misery;
unclothed,
poor and thirsty.
Naked the walking heart
indolent
in this world without salt
In this world that lost the ring of sanity.
and nothing muddy in the pool of greed.
He's more man
the one who moves the money pulley?
And if he's more of a man,
Why don't you share?
My sparrow heart
sing alone in the tree of reflection,
does not protect you from pain
nor the titanium walls of personal good.
Cry
to a humanity lost in blind ambition;
it bleeds to death, due to the damaged ecosystem that no one repairs.
You have to be compassionate
with the one who is naked;
without clothes, without the warmth of friendship and comfort.
Naked is
He who does not feel the pain of the nude.
the tears that cry on your lonely and deserted bench.
Naked those who do not share
that silly ephemeral wealth, soulless and skinless.
God sees everything
you saw the nudes,
provides them with some bread.
And the man
When will it cover any skin that wanders naked?
on the streets?
Or you will share the goods it buys, without rhyme or reason,
Wrong, wrong, we are
evil heartless!
When the stone heart of man
become real meat,
when you're not justifying yourself
to avoid helping
when you don't expect the neighbor to deliver the bread,
or the lazy state do it
When you can share with the sick or the beggar,
you will have become human
of the finest and most delicate linen.
Author: Edith Elvira Colqui Rojas-Perú-Rights reserved
Shpirte I cveshur
@@@@@@@@@
Lakuriq shpirti pa ngjyr
që nuk e ndjen lëkurën
të vëllait të vuajtur.
Lakuriq ai që e bekuan veten njerëzor
dhe nuk e ndjen zërin e mprehtë të të pafuqishmit.
Lakuriqeni siluetin që vallëzon dhe shijon vetëm
në pjekjen e jetës.
E zhveshur ajo zemër
e cila është e pandjeshme ndaj përgjumjes
e vajtimit të fqinjit.
Turshi i zhveshur që qan
mjerimi i tij i qete;
pa rroba, memec,
i varfër dhe i etur.
E zhveshur zemra në këmbë
i dobët,
në këtë botë pa kripë,
Në këtë botë që humbi unazën e sanitetit
dhe u përplas në pellgun e lakmisë.
Moreshe një burrë
ai që lëviz rrotën e parave?
Dhe nëse ai është më shumë nga një burrë,
Pse nuk ndani?
Zemra ime harabel
këndoni i vetmuar në pemën e reflektimit,
nuk ju mbron nga dhimbja
as muret e titanit të së mirës personale.
Qaj
ndaj një njerëzimi të humbur në ambicie të verbër;
rrjedh gjak, për shkak të ekosistemit të dëmtuar që askush nuk e rregullon.
Ai që nuk mbulon
ai që është lakuriq;
pa rroba, pa ngrohtësinë e miqësisë dhe rehati.
Ai që nuk ndihet lakuriq
lotët e nevojtarëve që qajnë në stolin e tyre të vetmuar të shkretë.
Lakuriq ata që nuk ndajnë
ajo pasuri pa mend, pa shpirt dhe pa lëkurë.
Zoti sheh gjithçka,
rrobat e nudeve,
u siguron atyre pak bukë.
Dhe burri
Kur do të mbulohet çdo lëkurë që endet e zhveshur
Në rrugë?
Ose do të ndani mallrat që blini, pa rimë apo arsye,
E keqe, e keqja, ne jemi,
keq pa zemer!
Kur zemra e gurtë e njeriut
behet mish,
kur nuk justifikohet
nga shtëpia juaj e furnizuar,
kur nuk pret që buka të dorëzohet nga fqinji,
ose shteti dembel.
Kur ndani me të sëmurët ose lypësin,
do të jetë bërë njerëzor
prej liri më të mirë dhe më delikate.
