UNA TARDE DE ESPANTO(relato gótico)
Era una tarde de invierno, éramos muy pobres, vivíamos en un distrito de la Sierra peruana y necesitábamos comprar fósforos para que mi madre encienda la cocina para hacer la cena. Mi hermano Joaquín no podía ir por ser aún pequeño, mi padre andaba de viaje y mi madre estaba ocupada lavando la ropa, así que me mandaron a mí.
Tenía que ir al distrito más cercano, donde vendían los fósforos, y debía ir y aunque sentía harto miedo estar sola en esos caminos descampados, llenos de árboles, rocas y vientos fríos.
Yo acepté ir, pensando en que mi hermanito y madre necesitaban cenar y empecé mi camino, pero conforme me iba alejando de mi casa sentía un poco de miedo.
Iba avanzando por esa senda solitaria con árboles secos y vientos muy fríos y la tarde poco a poco se iba oscureciendo, aparecían en el cielo espesas nubes negras que dibujaban figuras extrañas como de seres horribles y ya me estaba entrando mucho miedo. De pronto, cuando faltaba poco para llegar, siento una mano helada que se posa en mi hombro y el temor se apoderó de mí y lancé un grito horrorizada; sentía que no podía mantenerme en pie de la impresión: primero sentí escalofríos en todo el cuerpo, luego temblé, lloré y finalmente me desvanecí del susto.
Cuando desperté en el suelo, mi madre estaba al lado mío y me contó que me había seguido, porque a esa hora era peligroso el camino, pues había noticas de un ser que se robaba a los niños y yo al oírla, por fin recobré la calma y me sentí feliz que no haya sido ese mata niños o algún monstruo de los caminos solitarios y la abracé con cariño y frenesí.
Autora: Edith Elvira Colqui Rojas-Perú-Derechos Reservados
TEMA: Relativo al miedo, enfoque libre.
FORMA: Prosa.
Se pide un relato breve, quien no se vea capaz que haga un romance con un relato breve dentro. Vale un cuento corto o que contéis alguna leyenda o anécdota.
Si no es una creación personal porque vais a contar algo conocido, tened cuidado de que no tenga parecido con otro relato publicado sobre el mismo tema.
MEDIDA: La prosa entre 250 y 350 palabras, contando el título
MI TÉTRICA HISTORIA (Romance)
Esta es mi tétrica historia:
Era una niña pequeña
que fósforos fui a comprar
a un lugar cercano mientras
mi madre lavaba ropa.
En camino de novela
yo caminaba asustada,
tenía la boca seca
al sentirme yo tan sola
y ver nubes grises feas,
¡De pronto una fría mano
me tocó en el hombro cerca!
Feliz mente era mi madre
que me cuidaba ¡Tan buena!
Me respuse del desmayo
y respiré muy contenta
de que no haya sido un monstruo,
o el negro rey de tinieblas.
Autora: Edith Elvira Colqui Rojas-Perú-Derechos Reservados
Traducido al Albanes por la poeta Sherife Malo
Traducido al Albanes por la poeta Sherife Malo
Sherife Malo Allko Mëngjesi vjeshtor
Orët e para të mëngjesit ishin të acarta këtë ditĕ Shtatori .
Ecja si e mpirë nga gjumi që ende s'më kish dalë.Shiu i pare i Shtatori tregonte se vjeshta erdhi si mysafir i pa ftuar ,dhe nuk i vinte keq për mua qe lagesha ,por si për inat ulërinte e dukej më i egër se sa duhej ,sikur tej vetes kërkon të dalë,drejt fuqisë më tmerruese të erës.Mbrëmja erdhi .Vetëm diçka mbeti sonte jashtë,meraku i ngrohtë,i palëkundur që na zbulon me gishta të ndjeshëm ,gjurmet ....
Bubullimat e forta dhe rrufetë e zjarrta lëshonin krahët me britma të llahtarshme sa mua më zuri një frikë e madhe dhe fillova të qaja ..Mirë të më bëhej ..Kisha ikur nga shtëpia pa lejen e askujt ..Doja të shkoja në arë të prashisja misrin me shatulkën mbi shpatull si një e rritur ..Por errësira dalëngadale po afrohej dhe unë isha aty në mes të arës si statujë .Njē Mona Lizë e vogël duke qarë .Të qarat e mia i dëgjoi kryetari i kooperativës dhe mu afrua dhe më pyeti se e kujt isha ..Unë nuk i thosha emrin e babait tim , por i thosha të xhaxhait ..Jam e Hasanit përsërisja kushedi sa herë derisa arritëm në oborrin e shtëpisë time ..Pasi thirri të zotin e shtëpisē , nē pragë të derës doli nëna ime dhe të tjerë .U habitën kur më panë mua të shoqëruar me kryetarin e kooperativës së fshatit ..Nuk e kishin ndjerë mungesën time deri në atë minutë .E dinin që isha diku në shtëpi .
Autora: Edith Elvira Colqui Rojas- Perú
Orët e para të mëngjesit ishin të acarta këtë ditĕ Shtatori .
Ecja si e mpirë nga gjumi që ende s'më kish dalë.Shiu i pare i Shtatori tregonte se vjeshta erdhi si mysafir i pa ftuar ,dhe nuk i vinte keq për mua qe lagesha ,por si për inat ulërinte e dukej më i egër se sa duhej ,sikur tej vetes kërkon të dalë,drejt fuqisë më tmerruese të erës.Mbrëmja erdhi .Vetëm diçka mbeti sonte jashtë,meraku i ngrohtë,i palëkundur që na zbulon me gishta të ndjeshëm ,gjurmet ....
Bubullimat e forta dhe rrufetë e zjarrta lëshonin krahët me britma të llahtarshme sa mua më zuri një frikë e madhe dhe fillova të qaja ..Mirë të më bëhej ..Kisha ikur nga shtëpia pa lejen e askujt ..Doja të shkoja në arë të prashisja misrin me shatulkën mbi shpatull si një e rritur ..Por errësira dalëngadale po afrohej dhe unë isha aty në mes të arës si statujë .Njē Mona Lizë e vogël duke qarë .Të qarat e mia i dëgjoi kryetari i kooperativës dhe mu afrua dhe më pyeti se e kujt isha ..Unë nuk i thosha emrin e babait tim , por i thosha të xhaxhait ..Jam e Hasanit përsërisja kushedi sa herë derisa arritëm në oborrin e shtëpisë time ..Pasi thirri të zotin e shtëpisē , nē pragë të derës doli nëna ime dhe të tjerë .U habitën kur më panë mua të shoqëruar me kryetarin e kooperativës së fshatit ..Nuk e kishin ndjerë mungesën time deri në atë minutë .E dinin që isha diku në shtëpi .
Autora: Edith Elvira Colqui Rojas- Perú
No hay comentarios:
Publicar un comentario